Een verslag uit mijn blog Annabel, geschreven tijdens mijn borstkanker proces. De strijd van leven-dood-leven

31-3-2014 “De Vlucht van de Ooievaars”.

In de periode tussen de 2e en 3e zware chemokuur, heb ik de prachtige natuurdocumentaire
Earth Flight gekeken. Ik heb alle 5 de DVD’s geboeid bekeken.
Ik vind de documentaire geweldig. Echter, de vlucht van de Ooievaars ontroerde me het meest. Dat bleef hangen. Beelden van de ooievaars bleven voor mijn geestesoog komen en gaan.

Bij de derde zware chemo en de daarop volgende koortsaanval verdwenen alle beelden samen met mij in de duisternis van het ijlen. Ook de beelden van de vlucht van de ooievaars verdwenen in die duistere dodelijke wereld op de rand van mijn bestaan Gelukkig werd ik terug gehaald en kwam ik weer in het land van de levenden.

Op de derde dag ’s morgens om 5 uur lig ik wakker en verschijnen de beelden van de ooievaars weer aan mijn geestesoog.
Maar nu als een soort doorlopende film, alsof ik droom terwijl ik niet slaap. De beelden zijn heel helder en ik word zelf ook opgenomen in het geheel terwijl ik het beleef en ervaar zie ik het ook.

Ooievaars cirkelen rond in goudkleurig warm licht, rond een enorme berg die in dat licht staat te baden. Ze vliegen hoger en hoger en ik voel dat ik op dezelfde vleugels mee omhoog gedragen wordt. Ik ben één van hen. Ik merk hoe nodig ik het heb, hoe belangrijk deze energie, deze thermiek is om verder te kunnen. Ik ervaar hoe mijn vermoeide vleugels zich kunnen ontspannen omdat ik me kan laten dragen door de warmte die van beneden naar boven stijgt. Tegelijkertijd ontroert het me dat ik samen ben met honderden andere vrouwelijke ooievaars. We maken deze zware reis met elkaar, samen met alle gevaren die er zijn. En we blijven net zo lang rondcirkelen totdat we genoeg op krachten gekomen zijn, en op voldoende hoogte zijn om op de thermiek het volgende deel van de reis te kunnen overbruggen.

Dan verandert het beeld en kom ik in de reis die ik nu maak, binnen mijn borstkankerproces. De stappen die ik daarin heb gezet. De tegenslagen die erop volgden. En, de vele reacties van warmte, licht en ondersteuning die ik heb gekregen. Ik ervaar hoe die warmte, dat licht en die ondersteuning hetzelfde effect op mij hebben als die enorme berg in dat goudkleurige warme licht. Hoe ik op dezelfde vleugels mee omhoog gedragen word. Ook nu ervaar ik hoezeer ik het nodig heb, hoe belangrijk deze energie, deze thermiek is om verder te kunnen gaan op deze voor mij zo zware reis. En het geeft mij voldoende kracht om het volgende deel van de reis te overbruggen.

Nu vlieg ik met mijn medereizigsters over zee. We zijn blijkbaar afgedwaald en boven zee gekomen. Er is geen thermiek en ik moet met mijn vleugels vele slagen achter elkaar maken om in de lucht te blijven. Het is een zware klus. Mijn vleugels voelen als dodelijk vermoeide vlerken aan, die niet meer verder kunnen. Maar het moet, want als ik opgeef kom ik te dicht bij het water. En als mijn vleugels het water raken, val ik in zee en verdrink. Ik merk dat ik nog wat verder verwijderd raak van mijn ooievaarszusters.

Dan hoor ik het gekrijs van een zeearend boven mij. Ik voel de klauwen in mijn rug en ik word naar beneden geduwd. Wanhopig kantel ik mijn romp en vleugels zover als ik kan, in een wiegbeweging, waardoor ik van horizontaal naar verticaal wieg en weer terug. Daardoor verliest de zeearend zijn greep en weet ik aan zijn greep te ontsnappen. Het kost me echt mijn laatste beetje energie en ik dreig alsnog in zee te storten.
Als door een wonder doemen er grote rotsbergen op uit de zee, waardoor er voldoende warmte en thermiek is om op rond te cirkelen en op te stijgen naar hoogten waarbij m’n vleugels kunnen rusten op de thermiek. Waar ik op krachten kan komen voor het volgende deel van onze reis.
Ik heb het overleefd!

Dan brengen de beelden me naar de periode voordat de kanker werd ontdekt. Toen stond de zeearend centraal tijdens mijn ontwikkeling om van een uitgestoten jong, op te groeien naar een mens met een duidelijk ‘ik’-beeld. Een vrouw die weet wat ze wil, een individu die iets te doen heeft in deze wereld. Die ook grote hoogten kan bereiken.

De zeearend hielp mij die grote hoogten te bereiken. Om te werken vanuit individualiteit. Om zo dicht mogelijk bij de zon te kunnen vliegen. En er waren tijden dat ik dat ook heel fijn vond. Mij gewaardeerd voelde.
Waar ik mij echter niet bewust van ben geweest is, dat een individualist alleen werkt. En dat contact alleen bestaat uit noodzakelijk overleg met andere individuen.
Dat heb ik op het laatst niet meer kunnen ervaren en zo keerde de zeearend zich tegen mij, toen ik onder haar vleugels weg wilde
Ik zag mezelf afscheid nemen van die manier van werken.
Maar ik was nog zo moe, net zo moe als de ooievaars die, afgedwaald, boven zee gekomen waren.
Het voelde voor mij als verder verwijderd raken van de weg die ik met mijn ooievaarszusters ging.
Het verwijderd raken van de manier waarop ik trainingen gaf die me werkelijk inspireerde en waarbij ik me verbonden voel.
Daar waar geen thermiek is en elke vleugelslag gemaakt moet worden om in de lucht te blijven.
Het gekrijs van de zeearend die, nu ik zwak en moe was, mij naar beneden duwde. Ik dreigde er door te verzuipen.

Nu weet ik dat dat niet gaat gebeuren. Dat ik nog altijd de kracht heb, hoe weinig dat soms ook lijkt, om me te bewegen op een manier dat ik ontsnap en mezelf zo weet te herpakken dat de zeearend het nakijken heeft.
Dat er zelfs uit de meest uitzichtloze situaties, hulpbronnen te voorschijn komen waardoor ik weer opgetild word. Net zoals de grote rotsbergen opdoemden uit de zee.
Ik leef, en hoe! En weet dat samenwerken, elkaar inspireren op de reizen die je maakt van onschatbare waarde zijn. Dat het gelukkiger en sterker maakt dan dat je het allemaal alleen, als individualist, moet doen. Daar waar zusterschap samengesmolten raakt ontstaat thermiek onder de vleugels. Worden we gedragen en komen we thuis, waar dat ook mag zijn.

Een volgend ontroerend beeld vult mijn geestesoog. De mannetjes ooievaar heeft zijn reis volbracht en strijkt neer op zijn nest. Natuurlijk zijn er, zoals elk jaar, kapers op de kust om het rechtmatige familienest van dit mannetje te kapen. Er zijn tenslotte elk jaar jonge mannetjes die nog geen nest en partner hebben. Zij moeten een plek zien te veroveren of te creëren, om bij aankomst van de vrouwtjes indruk te maken met hun nest, om een partner voor het leven te kunnen winnen.
Het mannetje dat zijn reis heeft volbracht en thuis gekomen is op zijn nest, ontroert me diep. Hij geeft het nest een goede opknapbeurt. Daarna strijkt hij neer en wacht op de terugkomst van zijn vrouwtje, een onzekere tijd. Zal zij terug komen? Overleeft zij de gevaarlijke reis?

Mijn geestesoog wordt gevuld met Hans. Zijn wachten op mij. Hij doet wat hij kan. Regelt en zorgt voor de praktische zaken binnen de huidige situatie. Ziet met lede ogen toe hoe ik mijn gevaarlijke reis maak. Is ongerust over de grote gevaren die ik moet trotseren. Hij kan niet anders dan wachten en hopen dat ik de reis overleef. Hij kan de reis niet voor mij doen en ik kan zijn wachten en de daarmee gepaard gaande angsten niet voor hem dragen of verzachten. Wat het belangrijkste is, is dat wij de verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen processen binnen onze relatie en deze zelf weten te gaan en te dragen. Dat we ons eigen deel van deze reis, met de uitdagingen en de gevaren die we ieder op onze reis tegenkomen, ook werkelijk aangaan en doorstaan. Met het bewustzijn dat de ander dat niet voor ons kan doen, maar alleen wijzelf ons eigen deel kunnen aanvaarden en opnemen. Alleen dan kunnen we weer thuiskomen bij elkaar. Weer thuiskomen, daar waar we ooit met elkaar als koppel begonnen zijn en nieuw leven hebben voortgebracht.
Daar waar we ook nu weer nieuw leven kunnen voortbrengen uit de diepe levens ervaringen die we op deze intensieve reis hebben opgedaan.

Ook al is het eind van mijn reis in zicht, Hans moet nog even geduld hebben alvorens ik weer naast hem neer kan strijken, om vanuit intimiteit ons leven weer te kunnen delen. Om samen weer een nieuw leven te creëren en vorm te geven.

Nu verandert het beeld van Hans die wacht, in het beeld van mijn eigen mannelijke behoefte om weer aan het werk te gaan. De behoefte om te willen weten hoe vorm te kunnen geven aan werkzaamheden die me dierbaar zijn. Ook nu vormt het wachtende ooievaarsmannetje het centrum van het beeld. Hij maakt het nest gereed en wacht daar op mijn komst. Ook hij kijkt uit naar mijn thuiskomst, om samen met hem nieuw leven in werk en trainingen te creëren.
Wat mij het meest ontroert, is het feit dat er op mij gewacht wordt, dat er naar mij uitgekeken wordt met een verlangen om herenigd te worden. Met een verlangen om met mij verder te gaan, om nieuw leven te creëren. En dat dit beeld laat zien dat er toekomst is voor mij. Dat het niet de bedoeling is dat ik afscheid moet nemen van deze wereld. Er staat mij nog iets te doen.

Ik ervaar het als een cadeautje dat nu het beeld verschuift in de tijd naar de toekomst. Ik mag even genieten van de thuiskomst van de vrouwtjesooievaar. Wat een geluk. En al klepperend en dansend wordt de thuiskomst gevierd.
Ik voel me als herboren. Het vertrouwen dat er voor mij nog een leven staat te wachten bloeit weer op. Ik heb nog iets te doen hier.

Ik ben op weg in mijn nieuwe leven

5-5-2014 De Vlucht van de Ooievaars (woordgedicht)

Op Bevrijdingsdag 5 mei, maakte ik van “De Vlucht van de Ooievaars” een woordgedicht.

De dag van de bevrijding, Bevrijdingsdag 5 mei.
Een dag waarop ik na zoveel jaar mijn vleugels uit mag slaan.

Vliegen, de vrijheid en de wederopbouw tegemoet.
Leven wat verloren is gegaan in het slagveld van mijn oorlog,
Uitgeleide doen, eervol begraven en rouwen om mijn verlies.
Concentreren op het nieuwe leven dat op me wacht.
Het nieuwe leven dat gecreëerd en opgebouwd mag worden.
Totale overgaven aan wat op mij wacht, dat wat me nog te doen staat.

Vliegen, de vrijheid en de wedergeboorte tegemoet.
Aanpakken, niet tobben, aanpakken met beide handen.
Nu, in het “Nu”.

Daadkrachtig, toekomstgericht, in het licht van mijn boodschap.
Elke keer als ik het niet meer weet.

Op-“nieuw” terug naar “De Vlucht van de Ooievaars”.
Overtuigd van mijn eigen kracht en die van de Ooievaars.
Intuïtief, ingeving na ingeving volgend.
Een pad, een vlucht, een leven lang nog te gaan.
Vliegen, de vrijheid en de wedergeboorte tegemoet. Vruchtbaar.
Aandachtig, vol levensenergie.
Aandachtig, stap voor stap, in het hier en nu.
Raadgeefster van samen op weg in vrouwenkracht.
Samen in vogelvlucht de levensvluchten stimuleren en aangaan.

 

Ontdekken en stimuleren ieders

“Vlucht van de Ooievaar”

=Vlucht van Leven-Dood-Leven=

op weg naar je nieuwe leven